6 خاطره از بازماندگان مشهورترین سوانح هوایی دنیا - فروشگاه طفره

به گزارش فروشگاه طفره، ما در دریا سقوط کردیم اما من زنده ماندم ولی چطور می توانستم بدون جلیقه نجات تا ساحل شنا کنم و زنده بمانم؟ آن هم وقتی که مایل ها با ساحل فاصله داشتیم. مطمئن بودم می میرم. آن لحظه، آن قدر در شوک سقوط هواپیما بودم که نفهمیدم فکم شکسته و جای جای بدنم زخم شده است. بعداً فهمیدم 40 بخیه خوردم.

به گزارش فروشگاه طفره، روزنامه ایران نوشت: تصور این که روزی در هواپیمای در حال سقوط حضور داشته باشید، بسیار وحشتناک است. ترس تعداد زیادی از آدم ها برای سفر با هواپیما به خاطر احتمال سقوط و مرگ است. لحظه ای که نمی توانید کاری برای نجات جانتان کنید و شدیداً احساس ناتوانی می کنید. آیا واقعاً راهی برای زنده ماندن در ارتفاع 36 هزار پایی وجود دارد؟ اما گاهی اوقات، وقتی هواپیما سقوط می نماید، بعضی آدم ها زنده می مانند.

در ادامه، داستان بعضی از کسانی که در سقوط هواپیما زنده مانده اند، آمده است.

کمربندم را باز کردم و همین نجاتم داد

فاصله چندانی با فرود آمدن در فرودگاه دهلی نو نداشتیم. از 65 فرد حاضر در هواپیما، فقط 17 نفر زنده ماندند و یکی از آنها من بودم. شب بود و ما در انتهای مسیرمان بودیم، برای همین یک ثانیه هم فکر نمی کردیم سقوط می کنیم و مرگ در انتظارمان نشسته است. قسمت خنده دار ماجرا اینجاست که 30 ثانیه قبل از سقوط، من بی دلیل کمربندم را باز کردم و همان زندگی ام را نجات داد. بدن من به جای این که لای لاشه هواپیما گیر کند، به بالا پرتاب شد. البته این به معنای مجروح نشدن نبود. به خاطر کوبیده شدن به جایگاه جلویی لگنم شکست، دست راستم خرد شد و بعضی از اعضای داخلی بدنم دچار درجه سوختگی نوع یک شدند. وقتی سوخت هواپیما شعله ور بگردد، کل هواپیما به جهنمی برای آدم های داخلش تبدیل می گردد. تنها مسافری که در محل انفجار هواپیما زنده ماند، پسری یازده ساله بود. البته مادر و دو خواهرش کشته شدند. آن روزها 18 ساله بودم و در ذهنم روزی را می دیدم که خلبان شده ام.

روی آن لحظه تمرکز نموده بودم

در طول رقابت های هوانوردی در نیوزیلند، با گلایدر به کوه برخورد کردم. در نهایت، در دره ای افتادم که هیچ راهی برای فرار نداشت. به محض این که به کوه برخورد کردم، چشم هایم تار شدند و جایی را ندیدم. خیلی زود، یکی از بال های گلایدر جدا شد و روی زمین افتاد و گلایدر 180 درجه چرخید. علاوه بر این، صدای وحشتناکی هم بلند شد. فکر می کردم، راحت روی زمین فرود می آیم اما اتفاق دیگری برایم رخ داد.

وقتی به کوه خوردم، همه جا را سکوت فرا گرفت. جایی از بدنم درد نمی کرد اما پاهایم کرخت شده بودند و هیچ حسی نداشتند. پاهای من درست در انتهای گلایدر قرار داشتند؛ جایی که حسابی آسیب دیده بود. سعی کردم روی یکی از پاهایم بایستم. روی پایی که بعداً فهمیدم شکسته و آن لحظه من دردی در آن حس نمی کردم. معجزه بود که دچار آسیب نخاعی نشدم. به هر طریقی بود از گلایدر بیرون آمدم و سعی کردم با خلبان های دیگر ارتباط برقرار کنم اما هیچ نتیجه ای نگرفتم. نشستم و به تمام زندگی ام فکر کردم. به کارهای خوب و بدی که انجام داده بودم. به آدم هایی که باهاشان خداحافظی نموده بودم و شاید دیگر هیچ وقت آنها را نمی دیدم اما بعد از دو ساعت، هلیکوپتر نجات از راه رسید و مرا با خودش برد.

خیلی آدم ها از من می پرسند آیا وقت سقوط خیلی وحشت کردم یا نه. جوابم به آنها همواره نه است. دلیلش این نبود که من آدم خیلی شجاعی هستم یا برای زندگی ارزش قائل نیستم. من از زمان فهمیدن این موضوع که گلایدرم مشکل دارد تا لحظه کوبیده شدن به کوه 8 دقیقه وقت داشتم. برای همین، به جای این که بترسم، سعی کردم روی نجات جانم تمرکز کنم. البته می توانم تصور کنم که مسافر در هواپیمای واقعی مطمئناً احساس متفاوتی دارد، چون راهنمایی هواپیما دست او نیست و نمی داند چه چیزی در انتظارش است. خوشحالم زنده ماندم.

از سکوت عمیق کابین شگفت زده شدم

در پروازی از آمریکا به استانبول ترکیه بودم و وضعیتی نزدیک به تصادف دو هواپیما را تجربه کردم. تجربه ای که تا آخر عمر همراهم خواهد بود. وقتی در حال سوار شدن بر هواپیما بودیم، یک چیزی درست نبود. وقتی پرواز کردیم و یک ساعت و نیم از پروازمان روی اقیانوس اطلس گذشته بود، مسئله ای به وجود آمد. خلبان گفت همه آرام بمانیم و خونسردی مان را حفظ کنیم، چون هواپیما قرار است روی آب فرود بیاید. چون شب بود، هنوز عده ای خواب بودند و بقیه هم مثل گیج ها همدیگر را نگاه می کردند. مرگ جلوی رویمان قرار داشت. میهماندارها این طرف و آن طرف می رفتند و نگرانی مسافرها بیشتر و بیشتر می شد. از کابین خلبان هم هیچ صدایی به گوش نمی رسید. چند دقیقه بعد، کاپیتان خبر داد که مسئله ای برای موتور به وجود آمده و آنها باید روی زمین فرود بیایند.

همه نگران بودیم. خدمه سرهایشان را پایین انداخته بودند. یکی گفت در این نوع فرودها معمولاً کسی زنده نمی ماند. امیدهایمان کمرنگ و کمرنگ تر می شد. من و مادرم در آن پرواز بودیم. به خواهر کوچکم فکر می کردم که قرار بود بدون مادر بزرگ گردد. چقدر دلم برایش تنگ شده بود. از ترس و وحشت بین مسافران تا آرامش عجیبی که در کابین خلبان بود شگفت زده شده بودم. بعد از گذشت دقایقی سراسر وحشت و ترس و ناامیدی، هواپیما در جایی در کانادا فرود آمد. این نخستین و آخرین سفرم به کانادا بود.

مطمئن بودم در دریا می میرم

ما در دریا سقوط کردیم اما من زنده ماندم. ولی چطور می توانستم بدون جلیقه نجات تا ساحل شنا کنم و زنده بمانم؟ آن هم وقتی که مایل ها با ساحل فاصله داشتیم. مطمئن بودم می میرم. آن لحظه، آن قدر در شوک سقوط هواپیما بودم که نفهمیدم فکم شکسته و جای جای بدنم زخم شده است. بعداً فهمیدم 40 بخیه خوردم. اول به خودم لعنت فرستادم که چرا بیمه عمر برای همسرم و پسر 4 ماهه ام نگرفتم و چرا فکر آینده آنها نبودم. بعد تصمیم گرفتم کاری کنم. نگاهی به دور و برم انداختم. چند صد متر آن طرف تر، قایقی چوبی روی آب شناور بود. باید به طرفش شنا می کردم. وقتی به آن رسیدم و سوارش شدم، با تعجب دیدم که خالی است. ناگهان متوجه شدم چیزی زیر آب است. دستم را دراز کردم و سر مردی را دیدم. او بیهوش بود، اما خودش را به الواری تکیه داده بود. خواستم او را بیرون بکشم اما خودم داخل آب افتادم و دیگر چیزی نفهمیدم. قایقی ماهیگیری همان دور و بر بود که نجاتم داد. حالا جور دیگری به زندگی نگاه می کنم. حالا مرگ را کنارم احساس می کنم و می دانم لحظه ای که فرا برسد، مرا خواهد برد. مثل مسافران آن پرواز که رفتند و من که زنده ماندم.

حرف نزدیم اما همدیگر را محکم گرفتیم

ما در هواپیمای جت تجاری مشغول پرواز بودیم که ناگهان مسئله ای پیش آمد. می خواستیم فرود بیاییم که هواپیما به طرف پایین کج شد. مردم جیغ می کشیدند و دعا می کردند. راستش خودم یادم نمی آید چه حرف هایی زدم. برادر و پدرم پشت سرم نشسته بودند. لحظه ای یاد مادرم افتادم که قرار است چه غم بزرگی را تحمل کند و چقدر دلم برایش سوخت. ناگهان، خلبان توانست کنترل هواپیما را به دست بگیرد و آن را صاف کند. اما بعد از 15 تا 30 ثانیه، دوباره هواپیما به حالت سقوط در آمد. این بار همه چیز وحشتناک تر بود، چون به زمین نزدیک تر شده بودیم. می دانستم بزودی می میرم. به مسافر کنارم چشم دوختم. زنی که وحشت نموده بود. در طول پرواز، یک کلمه هم با یکدیگر حرف نزده بودیم، اما حالا دست های همدیگر را گرفته بودیم تا مرگ آسان تری داشته باشیم. یادم می آید او فقط گریه می کرد.

هر چه بیشتر به زمین نزدیک می شدیم، بیشتر آرام می شدم. احساس می کردم مرگ سریع و بی دردی در انتظارم است. فقط از خودم می پرسیدم چرا زندگی ام باید این گونه تمام می شد؟ ناگهان، خلبان کنترل هواپیما را به دست گرفت و این بار کنترلش را از دست نداد. سالم روی زمین فرود آمدیم. وقتی سوار اتوبوس شدیم تا به سالن فرودگاه برویم، خلبان را دیدم که سوار شد. او یک کلمه هم حرف نزد اما پاهایش می لرزیدند.

جایی که نشستیم، نجاتمان داد

در هواپیما بودیم که ناگهان با صدایی وحشتناک به زمین خوردیم. این سقوط در 16 دسامبر سال 2007 در فرودگاه پوکت کشور تایلند رخ داد. من تا لحظه ای که سقوط کردیم و به زمین خوردیم، از چیزی خبر نداشتم. 10 ثانیه قبل از برخورد به باند فرودگاه بود که هواپیما به طور وحشتناکی به سمت راست چرخید. احساس کردم یک تُن آجر روی شانه هایم گذاشته اند. فشاری که داشت مرا در اعماق جایگاه ام فرو می برد. همان لحظه فهمیدم انگار قرار است زندگی ام به خاتمه برسد اما من می خواستم زنده بمانم.

10 تا 20 ثانیه بعد از برخورد هواپیما به باند فرودگاه، دیدم زنده هستم. خدا را شکر کردم که کمربندم را بسته بودم و برای همین پرتاب نشدم. دست دوستم را گرفتم تا هر چه زودتر از هواپیما خارج شویم. دود نارنجی رنگی همه جا را فرا گرفته بود. از خوش شانسی ما، جایگاه هایمان کنار درِ خروج اضطراری قرار داشت. یکی از مسافران پایم را گرفت تا خودش را نجات بدهد اما با زور خودم را از دستش خلاص کردم و همراه دوستم از درِ اضطراری بیرون پریدیم. آن جایگاه ها باعث شدند ما زنده بمانیم.