تله تئاتر را جدی بگیریم - فروشگاه طفره

به گزارش فروشگاه طفره، پانته آ مهدی نیا، بازیگری است که از تئاتر برآمده و درعین حال کارگردانی خوانده ولی توانسته در تلویزیون هم فعالیت قابل قبول داشته باشد. یوسف پیامبر و دنگ وفنگ روزگار ازجمله شناخته شده ترین سریال های پانته آ مهدی نیاست.

ضمن این که این بازیگر در سریال روی آنتن روزهای ابدی نیز ایفای نقش داشته است. با او درباره فعالیت های تازه اش گپ زده ایم.

این روزها همه جا صحبت از تاثیر کرونا بر زندگی آدم ها و تاثیرات مالی آن است. روزگار کرونایی برای شما چطور بوده است؟

واقعیت موجود این است که کرونا نه تنها زندگی هنرمندان بلکه زندگی همه مردم را به واسطه مسائل مالی، اجتماعی، روانی و ارتباطی تحت تاثیر خود قرار داده و این تاثیر در زندگی هنرمندان به خصوص در سینما و تئاتر بیشتر است و وقتی هنرمندان متاثر می شوند قاعدتا تاثیر مستقیم خودش را نیز بر اجتماع هنر و محصولات هنری می گذارد.

تلویزیون در همین شرایط هم حرکت رو به جلوی فراوری را ادامه داده؛ اتفاقی که نظرات مختلفی را شامل شده است.

تلویزیون به هرحال در یک سال اخیر مشغول فراوری سریال است و برای عده ای از هنرمندان فرصت شغلی به وجود آورده و البته این کار در سایه رعایت پروتکل های بهداشتی اجرا شده و الگوی خوبی است برای دیگر فراورینمایندگان که به ساختار فراوری کاملا امن در دل کرونا برسند و هرچقدر این ساختار را امن تر نمایند سود بیشتری عاید اهالی هنر خواهد شد، چون واقعا هنرمندان باید کار نمایند تا درآمد داشته باشند وگرنه ممکن است گرفتار شغل های بی ربط شوند.

خودتان در ماه های اخیر درگیر فعالیت بازیگری خاصی بوده اید؟ از کارهای تازه تان بگویید.

در تلویزیون آخرین کارم سریال روزهای ابدی به کارگردانی جواد شمقدری در گونه تاریخی است که فرازهایی از تاریخ انقلاب را روایت می نماید و در مدتی که روی آنتن رفت با آرای مختلفی روبه رو شد.

کارهای تاریخی اغلب از نظر آرای مخاطبان مناقشه برانگیز بوده اند.

هرکسی تحلیل خودش را از تاریخ دارد و چون اینجا فراوریات تاریخی به دلیل هزینه زا بودن و کمبود امکانات زیاد در دستورکار قرار نمی گیرند برای همین هر چند سال یک بار یک کار تاریخی فراوری و در همان زمان هم با کلی نظر روبه رو می گردد و حتی بعدها نیز درباره اش حرف می زنند.

یعنی اگر فراوری سریال تاریخی بیشتر گردد از این نظرات متناقض کم می گردد؟

در همه جای جهان رسم بر این است که درباره اتفاقات مهم تاریخی از زاویه نگاه های مختلف اقدام به فراوری سریال و فیلم می نمایند تا تمامی آرای حول اتفاقات به عرصه تصویر راه یابد و دیگر این خلأ ایجاد نگردد که چرا از فلان منظر به فلان اتفاق نگاه نشده. بدیهی است که هرچه در فراوری محصول تاریخی غنا یابیم به همان اندازه خواهیم توانست نظرات مختلف را پوشش دهیم و دوز نقدها را کمتر کنیم.

بازیگری جلوی دوربین حین کرونا چه دغدغه هایی را به دنبال دارد؟

به عنوان بازیگر در این ماه ها همواره این استرس را با خودم داشتم که باید بدون ماسک به اتاق گریم و بعدش هم جلوی دوربین بروم و بازی کنم. این فرایند در محیطی انجام می شد که بیش از 50 نفر حضور داشتند و از آن طرف هم رسانه ها پر شده بود از هشدارهای دوری از اجتماع. معلوم است که در این شرایط استرس و تنش روانی وارده به عوامل بسیار بالا می رود و کار کردن سخت می گردد ولی اگر همه در خانه بنشینند چه کسی برای مخاطبان محصول فراوری کند؟!

ضرر و زیان های مالی ناشی از بیکاری هم که دردسرهای خاص خود را دارد.

شرایط اهالی هنر کلا خوب نیست. قبل از کرونا هم هنرمندان با کلی مشکل و چالش روبرو بودند و حالا مسائل دوچندان شده است. در تمام ادوار بخش عمده اهالی هنر با کمبود بودجه روبرو بوده اند و حالا هم که کرونا آمده مسائل چند برابر شده و ضروری است که مدیران مملکتی از اهالی هنر حمایت نمایند یا آن که جلوی دوربین برویم و کار کنیم.

به غیر از سریال های تلویزیونی که برای بخشی از هنرمندان اشتغال ایجاد نموده فکر می کنید دیگر چگونه می توان هنرمندان را طوری درگیر کرد که هم چرخ زندگی شان بچرخد و هم برای مخاطبان محصول خوب ایجاد گردد؟

به غیر از فراوری سریال می توان با احیای تله تئاترسازی یا فراوری تئاترهای تلویزیونی کاری کرد که مخاطبان تلویزیون لذت بیشتری ببرند. در تئاتر کلی هنرمند بااستعداد و قانع است که با کمترین دستمزد کارشان را انجام می دهند و همواره هم با دیده نشدن و عدم ارزش گذاری به حد لیاقت شان روبرو هستند. خیلی خوب می گردد که اگر یکی از شبکه های تلویزیونی مجدد به سمت فراوری تله تئاتر برود و با جذب این هنرمندان شرایطی فراهم آورد که هم اشتغال زایی صورت گیرد و هم خوراک مطلوب و متنوعی برای بینندگان ایجاد گردد.

به نظر می رسد تلویزیون در ماه های اخیر بیش از همواره در کانون توقعات قرار گرفته است.

متاسفانه خیلی از بچه های بازیگر به نان شب شان محتاج هستند و مسؤولان فقط وعده می دهند. حالا ممکن است عده ای مثل من بروند تله فیلم یا سریالی بازی نمایند تا خرج شان دربیاید. تکلیف بقیه بچه های همکار در این شرایط چیست؟ نباید به سادگی از تاثیرات مثبت هنر در جامعه غفلت کنیم و تلویزیون هم درست است که محدودیت دارد ولی هرچه برای فراوری و درگیری هنرمندان صرف کند جای دوری نمی رود و باعث دلگرمی آنها می گردد.

کیفیت فراوریات تازه تلویزیون را چطور دیده اید؟

چون خودم اخیرا درگیر بازی در سریال بوده ام می دانم که همه عوامل با چه استرسی کار می نمایند و به گونه ای فداکاری می نمایند تا محصول به بار بنشیند و برای همین باید قدری در نظردهی پیرامون سریال ها خوشبینانه قضاوت کنیم و بدانیم مثل سابق نمی گردد ایرادات را گل درشت جلوه داد چون واقعا فراوری در شرایط کرونایی سخت و پر از مخاطره است و اغلب همکاران کوشش خود را می نمایند که بهترین کار را ارائه دهند.

آرشام خدادوست - رسانه / روزنامه فروشگاه طفره