انتقاد تند یک روزنامه از سحر قریشی - فروشگاه طفره

به گزارش فروشگاه طفره، روزنامه خراسان نوشت: به تازگی ویدئویی از بازیگر سرشناس کشورمان در فضای مجازی منتشر شده که با واکنش منفی کاربران شبکه های اجتماعی روبرو شده است.

در این ویدئو، سحر قریشی در فضای آزاد در حال پیاده روی است و بعد از رفتن به سمت یک پاکبان محترم و گفتن این جمله که ما لباس مان را با هم ست کردیم، با واکنش پاکبان روبرو می گردد که می گوید: برو. سپس قریشی در حالی که با صدایی بلند می خندد، خطاب به دوستانش می گوید: همین مونده بود که این بگه برو... و به خنده هایش ادامه می دهد. حال این سوال پیش می آید که این نگاه از بالا به پایین از کجا سرچشمه می گیرد و چرا برخی افراد هستند که اجازه هرگونه رفتاری با دیگران را به خودشان می دهند؟ در خور ذکر است که در این مطلب، ریشه های چنین رفتارهایی به صورت کلی مورد آنالیز قرار می گیرد و ممکن است درباره این مصداق خاص، صدق نکند.

احترام گذاشتن به دیگران به اندازه ثروت شان

متاسفانه در جامعه کنونی ما شاهد نوعی رویکرد هستیم که برخی افراد به دیگران به اندازه ثروت و صندلی اجتماعی شان احترام می گذارند. در نتیجه افراد فرودست و کم درآمد جامعه به صورت اتوماتیک در دیدگاه این افراد از چرخه احترام و عزت اجتماعی خارج می شوند و نتیجه آن رفتارهای این چنینی می گردد. افرادی که قشر کارگر و پایین دست جامعه را لایق احترام و تکریم نمی دانند و دست به رفتارهایی می زنند که به دور از ادب است.

کسر شأن دانستن ارتباط با افراد پایین دست

نکته بعدی نوعی خودشیفتگی در برخی افراد مشهور و دارای موقعیت اجتماعی بالاست که برای شان دردسرساز می گردد. این افراد فقط خود را مستحق معاشرت با افراد ثروتمند و دارای طبقه بالای جامعه می دانند و مراوده و ارتباط با افراد پایین دست را کسر شان خود می دانند و از دیدگاه آن ها، افراد این چنینی تنها می توانند آن ها را تحسین و تکریم نمایند و حق اظهارنظر و داشتن نظر مستقل را ندارند. در شرایطی بدتر، برخی از آن ها بر این تصور هستند که ارتباط با افراد ضعیف و فرودست به وجهه آن ها آسیب می زند و به قول معروف از کلاس کاری آن ها کم می نماید.

معیار عزت و احترام را بشناسیم

به انسان های با اخلاق از همان دوران کودکی آموخته شده که به تمامی افراد فارغ از موقعیت و درآمد آن ها احترام بگذارند و تمامی انسان ها بدون توجه به رنگ پوست و جنسیت و درآمد، قابل احترام هستند.

در رفتارهای چنین افرادی به کارگر خدماتی همان قدر احترام و عزت گذاشته می گردد که به پزشک یا بزرگان. شاید بهتر است نظام آموزش و پرورش کشور در این زمینه کوشش بیشتری کند و اخلاقیات و روش های انسان بودن را با دقت بیشتری به بچه ها آموزش دهد تا شاید حداقل در نسل های بعدی، معیار عزت و احترام میزان نفعی که از شخص مقابل گیرمان می آید، نباشد. یا شاید مراوده با افراد مشهور و ثروتمند باعث افتخارمان نگردد و افراد را صرف نظر از صندلی و طبقه اجتماعی، به خاطر طرز فکر و اخلاق شان بخواهیم و به آن ها احترام بگذاریم.